حمله ی حاد و شدید اضطراب همراه با احساس مرگ قریب الوقوع را پانیک می نامند. در صورتی تشخیص اختلال پانیک برای فردی داده می شود که حملات متعدد هراس اتفاق افتاده و فرد در حین حملات در مورد وقوع مجدد حمله نگرانی داشته باشد. این حمله شامل تعدادی از علایم جسمی، شناختی و خلقی به شرح زیر می باشد:

-احساس تنگی نفس

-تپش قلب

-ناراحتی در قفسه ی سینه

-تهوع

-تعریق

-سرما یا احساس سرخ شدگی

-لرزش

-گیجی

و علایم روانپزشکی شامل:

-احساس گسست از واقعیت یا گسست از خویشتن

-ترس از دادن کنترل

-ترس  از مردن

علایم حمله ی پانیک در عرض ده دقیقه به سرعت تشدید شده و بیمار اغلب تلاش می کند در هر جایی هست آنجا را ترک کند تا از کسی کمک بگیرد. حمله عمدتا ۳۰-۲۰ دقیقه طول می کشد..

در اختلال هراس، علایم به صورت ناگهانی بروز کرده و به محرک موقعیتی قابل شناسایی ربط ندارد.

اختلال هراس می تواند با افسردگی، بازار هراسی(آگورافوبیا)، سایر ترسها، اختلال وسواسی جبری همراه باشد.

اختلال پانیک اغلب در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود و در اکثر موارد استرس معینی را نمی توان شناسایی کرد.

اختلال پانیک در کل اختلال مزمنی است، با این حال حدود ۴۰-۳۰ درصد از بیماران در پیگیری دراز مدت بی علامت می شوند.

بین حملات، بیمار ممکن است بابت داشتن حمله ای دیگر دچار اضطراب انتظاری  شود. فرکانس و شدت حملات هراس ممکن است نوسان داشته باشد.

مصرف بیش از حد کافین یا نیکوتین می تواند حمله پانیک را تشدید کند

.

درمان:

اکثر بیماران به دنبال درمان، بهبود چشمگیری در علایم خود پیدا می کنند.

دارو درمانی:

فرا تحلیل ها حاکی از آن است که درمان دارویی بزرگترین اندازه ی اثر را در میان گزینه های مختلف دارد. گروهی از دارو ها برای درمان طولانی مدت،  12-6 ماه، مورد استفاده قرار می گیرند و گروه دیگری که به نام بنزو دیازپین ها معروف هستند، در کوتاه مدت استفاده می شوند.

شناخت درمانی:

دو کانون توجه عمده در شناخت درمانی اختلال پانیک عبارت اند از: آموزش درباره ی باورهای غلط بیمار و دادن اطلاعات صحیح در مورد حمله های پانیک. در شناخت درمانی به سوگیری بیمار در تفسیر غلط حس های جسمی خفیف تاکید می شود.

درمانهای رفتاری:

در این درمان فرض بر این است که تغییر بدون کسب بینش روان شناختی در مورد عوامل زمینه ای امکان پذیر است. فنون آرام سازی، و سایر تکنیک های رفتاری در کنترل پانیک مفید است.

روان درمانی بینش مدار:

در این روش درمانی، هدف افزایش رشد بینش فرد در مورد تعارضات روان شناختی است که در صورت عدم حل و فصل آنها، ممکن است به صورت رفتار های علامتی تظاهر کنند.